کد مطلب:313659 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:187
چند لحظه صبر کنید، همگی شفای کامل خواهید یافت
2. داستان زیر را یكی از وعاظ تبریز، به نقل از افراد موثق، بر سر منبر نقل كرد:
مرحوم دربندی، در ایام اقامتش در عتبات، به منظور زیارت حضرت ثامن الحجج علیه السلام به ایران آمد و به هنگام مراجعت از طریق آذربایجان عازم عتبات گردید. پیش از مراجعت به عتبات، بنا به تقاضای مردم متدین تبریز به مدت ده روز در آن شهر اقامت كرده و در مسجد جامع تبریز بساط تبلیغ و ارشاد گسترد.
می گویند: جاذبه ی منبر ایشان به قدری قوی بوده كه همه ی فضای مدرسه ی طالبیه و مساجد موجود در آن، از مردم متدین و عاشق دلسوخته ی سالار شهیدان پر می گشت، و هر روز جمعی از عاشقان حسینی در اثنای روضه ی ایشان غش می كردند و روی دست ها از مسجد بیرون برده می شدند.
در آذربایجان مرسوم است كه روز آخر هر مجلسی به قمر منیر بنی هاشم علیه السلام توسل می جویند. لذا مرحوم دربندی نیز روز نهم مجلس اعلام كرد: فردا، روضه ی حضرت ابوالفضل علیه السلام را می خوانم؛ هر كس مریضی صعب العلاج دارد بیاورد اینجا، كه ان شاء الله شفای همه شان را از قمر منیر بنی هاشم علیه السلام خواهیم گرفت.
روز بعد در شهر تبریز هر چه مریض و مریضه بود، به مجلس ایشان آوردند: تعداد بیمارانی كه با پای خود به مجلس آمدند بی شمار بود و تعداد كسانی كه روی تخت و یا با وسایل دیگر به مجلس آورده بودند به بیست و هفت نفر می رسید.
هنگامی كه مرحوم دربندی وارد مسجد شد نزد بیماران رفت و از آنها تفقدی كرد و به آنان فرمود: چند لحظه صبر كنید، همگی با شفای كامل از این مجلس بیرون خواهید رفت.
زمانی نیز كه بر فراز منبر قرار گفت، خطاب به قمر منیر بنی هاشم علیه السلام عرض كرد: ای مولای من، من به عنوان نوكر شما به اهالی این شهر وعده داده ام كه امروز همه ی
[ صفحه 492]
بیمارانشان از این مجلس با تن سالم بیرون می روند؛ از كرم شما بسیار دور است كه نوكر خود را در میان این همه مردم، بی اعتبار كنید.
آنگاه روضه ی بسیار باحالی خواند كه در نتیجه ی آن همه ی مردم با بی تابی گریه كردند و جمعی غش كرده و روی دست مردم به بیرون برده شدند. هنگامی كه مجلس به پایان رسید، همه ی آن 27 نفر با پای خود، با تن سالم و شفای كامل به منزل خود رفتند! و این یكی از بركات حضرت ابوالفضل علیه السلام است كه در یك مجلس ده ها نفر مریض صعب العلاج با توسل به آن باب الحوائج الی الله شفا پیدا كنند. [1] .
مرحوم دربندی، در ایام اقامتش در عتبات، به منظور زیارت حضرت ثامن الحجج علیه السلام به ایران آمد و به هنگام مراجعت از طریق آذربایجان عازم عتبات گردید. پیش از مراجعت به عتبات، بنا به تقاضای مردم متدین تبریز به مدت ده روز در آن شهر اقامت كرده و در مسجد جامع تبریز بساط تبلیغ و ارشاد گسترد.
می گویند: جاذبه ی منبر ایشان به قدری قوی بوده كه همه ی فضای مدرسه ی طالبیه و مساجد موجود در آن، از مردم متدین و عاشق دلسوخته ی سالار شهیدان پر می گشت، و هر روز جمعی از عاشقان حسینی در اثنای روضه ی ایشان غش می كردند و روی دست ها از مسجد بیرون برده می شدند.
در آذربایجان مرسوم است كه روز آخر هر مجلسی به قمر منیر بنی هاشم علیه السلام توسل می جویند. لذا مرحوم دربندی نیز روز نهم مجلس اعلام كرد: فردا، روضه ی حضرت ابوالفضل علیه السلام را می خوانم؛ هر كس مریضی صعب العلاج دارد بیاورد اینجا، كه ان شاء الله شفای همه شان را از قمر منیر بنی هاشم علیه السلام خواهیم گرفت.
روز بعد در شهر تبریز هر چه مریض و مریضه بود، به مجلس ایشان آوردند: تعداد بیمارانی كه با پای خود به مجلس آمدند بی شمار بود و تعداد كسانی كه روی تخت و یا با وسایل دیگر به مجلس آورده بودند به بیست و هفت نفر می رسید.
هنگامی كه مرحوم دربندی وارد مسجد شد نزد بیماران رفت و از آنها تفقدی كرد و به آنان فرمود: چند لحظه صبر كنید، همگی با شفای كامل از این مجلس بیرون خواهید رفت.
زمانی نیز كه بر فراز منبر قرار گفت، خطاب به قمر منیر بنی هاشم علیه السلام عرض كرد: ای مولای من، من به عنوان نوكر شما به اهالی این شهر وعده داده ام كه امروز همه ی
[ صفحه 492]
بیمارانشان از این مجلس با تن سالم بیرون می روند؛ از كرم شما بسیار دور است كه نوكر خود را در میان این همه مردم، بی اعتبار كنید.
آنگاه روضه ی بسیار باحالی خواند كه در نتیجه ی آن همه ی مردم با بی تابی گریه كردند و جمعی غش كرده و روی دست مردم به بیرون برده شدند. هنگامی كه مجلس به پایان رسید، همه ی آن 27 نفر با پای خود، با تن سالم و شفای كامل به منزل خود رفتند! و این یكی از بركات حضرت ابوالفضل علیه السلام است كه در یك مجلس ده ها نفر مریض صعب العلاج با توسل به آن باب الحوائج الی الله شفا پیدا كنند. [1] .
[1] مرحوم دربندي از معاصرين شيخ انصاري، دانشمندي بسيار برجسته، و صاحب تأليفات گرانمايه اي چون: خزائن الأحكام، خزائن الأصول، اسرار الشهادة و سعادات ناصريه مي باشد، در «دربند» از توابع شيروان بر كرانه ي درياي خزر به دنيا آمده است. وي كه در رشته هاي فراواني از علوم عربي بسيار قوي و صاحب نظر بود، در نشر معارف اسلامي و بالخصوص در احياي مراسم عزاداري مساعي جميله داشت، و در روي منبر بر سر و صورتش مي زد و همه ي مستمعان را به گريه مي آورد.
مرحوم دربندي به سال 1285 و يا 1286 ه در تهران درگذشت و پيكر پاكش به عتبات عاليات انتقال يافت و در صحن مطهر سالار شهيدان امام حسين عليه السلام به خاك سپرده شد (ر. ك، ريحانةالأدب: مدرس تبريزي، جلد 2 صفحه ي 217).